"அப்பா இல்லாத நண்பர்கள்"

அப்பா இல்லாத நண்பர்கள்

அப்பா இருந்த போது
நான் எத்தனை சந்தோசமாயிருந்தேன்.

என்னை கிளுகிளுப்பூட்டி சிரிக்க வைக்கும்
அவரின்
மீசை குத்தும் முத்தங்களில்
இன்னும் சிலிர்க்கிறது உடம்பு.

நான் கைவாரி விடுகிற
அப்பாவின் வளர்ந்து சுருண்ட
கறுப்பு ரோமங்களின் அடர்த்திக்குள்
மீண்டுவர விருப்பின்றி
சிக்குண்டு கிடக்கிறது ஞாபகம்.

இப்போது
அம்மா அணிந்துகொள்கிற
அவரின் சட்டைகளில்
இன்னும் போகாமலே இருக்கிறது.
என் அப்பாவின் வாசம்.

அம்மாவினுடைய வறண்ட விழிகளிலும்
வெறுமையான நெற்றியிலும்
தினம் தினம்
அப்பா இல்லாத வலியை
மௌனமாக கடந்து செல்கிறேன்.

அம்மாவை எப்படி சிரிக்கச் செய்வது?
என்கிற யோசனையிலேயே
அழுது தீர்க்கின்றன என் விழிகள்.

நானினி
அப்பா இல்லாத ஒரு குழந்தையாய்
நீண்டதூரம் வலிகளுடன்
மிச்சமிருக்கும் வாழ்க்கையின் பாதையில்
அம்மாவையும் சுமந்து கொண்டு
பயணிக்க வேண்டியிருக்கிறது.

ஆப்கானிஸ்தானிலும்
ஈராக்கிலும்
சிரியாவிலும்
எல்லா நாடுகளிலும் இருக்கும்
அப்பா இல்லாத பிள்ளைகளின்
முகங்களில் எழுதியிருக்கிற
துயரக் கதைகளின் வரிகளை
மொழியின் திரைகளை விலக்கிக் கொண்டு
என்னால் இப்போது
நன்றாக வாசித்துணர முடிகிறது.

நாங்கள்
"அப்பா இல்லாத நண்பர்கள்."


---xxx----
(காற்றுவெளி -ஆவணி 2012  இதழில் வெளியானது) 


தீபிகா
13.03.2012
10.59 A.m